بارسا باخت ولی تحقیر نشد!
فیت استور: «ورزش، ابزار تحقیر نیست و تحقیر هم رفتاری انسانی نیست. بازیكنان دو تیم پس از سوت اختتام بازی، با هم دست دادند و هیچ رفتار تحقیرآمیزی شكل نگرفت. كاش روزی ما هم به این درجه از درك برسیم كه فوتبال ابزار لذت است نه نفرت آفرینی.»
به گزارش فیت استور به نقل از ایسنا، احسان محمدی در عصر ایران نوشت: «بارسلونا خوشبخت است که فوتبال فقط ۹۰ دقیقه است وگرنه با این سبک بازی مقابل بایرن مونیخ بعید نبود تعداد گل های خورده آنها دو رقمی شود. پس از پیروزی ۷-۱ آلمان مقابل برزیل در جام جهانی، شکست ۸-۲ بارسلونا مقابل بایرن مونیخ از عجیب ترین مسابقاتی است که دیده ام. حتی غافلگیرکننده تر از شکست ۴-۰ آنها در فصل قبل مقابل لیورپول.
پیش از این شکست ۸-۲ آرسنال مقابل منچستریونایتد، شکست ۷-۱ رم مقابل منچستریونایتد و بایرن مونیخ را دیده بودم، البته شکست ۷-۰ بایرن مقابله شالکه، ۱۲-۱ بارسلونا مقابل اتلتیکو بیلبائو (۱۹۳۱) و ۸-۱ رئال مادرید مقابل اسپانیول (۱۹۳۰) را هم خوانده بودم اما این یک شکست مبهوت کننده بود. آن قدر مبهوت و مایوس کننده که جز غرغرهای ویدال سر داور، باقی بازیکنان بارسلونا هیچ حرفی در موردش نداشتند. پیکه پس از بازی گفت احساسش ورای شرمساری است و اگر لازم باشد نخستین بازیکنی است که بارسلونا را ترک می کند.
این جور وقت ها بعضی روزنامه نگاران ایرانی به سراغ اصطلاح «تحقیرآمیز» می روند. درک نمی کنم در این ترکیب چه لذتی نهفته است. ورزش، ابزار تحقیر نیست و تحقیر هم رفتاری انسانی نیست. بازیکنان دو تیم پس از سوت اختتام بازی، با هم دست دادند و هیچ رفتار تحقیرآمیزی شکل نگرفت. کاش روزی ما هم به این درجه از درک برسیم که فوتبال ابزار لذت است نه نفرت آفرینی.
این یک پیروزی با شکوه برای بایرن مونیخ و هانسی فلیک بود. نتیجه ای که تا مدت ها به آن استناد می شود. خلاصه وضعیت آشفته ای که باشگاه بارسلونا پس از آمدن ستین به آن مبتلا شد. بازیکنانی آشفته، سرگردان، کلافه و شکننده. آنها تمام جام های داخلی و بین المللی را از دست دادند.
ماه پیش مسی پس از تقدیم قهرمانی لالیگا به رئال مادرید و در صورتیکه بحث در مورد چند پنالتی کلیدی مادریدی ها داغ بود بجای آن که به داورها بتازد یا بگوید حمایت پادشاه اسپانیا پشت رقیب بوده، اعتراف کرد که مشکل از خودشان است و بارسلونا آن شادابی را که یک تیم فوتبال باید داشته باشد، ندارد.
توماس مولر (۲ گل)، کیمیش، لواندوفسکی، گنبری، پریشیچ و کوتینیو (۲ گل) در لیسبون پرونده بارسلونای اعجاب انگیز این سال ها را بستند تا همه از ضرورت یک تغییر نسل حرف بزنند. ماجرا فقط رفتن ستین نیست، پس لرزه های این شکست ها احتمال دامن هیات مدیره باشگاه را هم می گیرد.
وقتی پس از شکست بارسلونا در مرحله نیمه نهایی سوپرجام اروپا مقابل اتلتیکو هواداران ارنستو والورده را به سمت در خروجی باشگاه راهنمایی کردند، تیم هنوز در بالای جدول لالیگا بود و به مرحله یک هشتم نهایی لیگ قهرمانان صعود کرده بود. آنها گمان می کردند با ستین خوشبختی را باز تجربه می کنند اما این یک جابه جایی فاجعه بار بود.
ماجرا برای بایرن مونیخ اما شکل دیگری داشت. آبان سال قبل درست وقتی باواریایی ها با نیکو کواچ به بن بست رسیدند، هانس دیتر فلیک که دستیار او بود هدایت تیم را دست گرفت، با قاطعیت تمام بوندسلیگا و جام حذفی را برد و حالا در لیگ قهرمانان چنان به پیش می تازد که مشابه آنرا کمتر به خاطر داریم. او که بازیکن سابق همین تیم بایرن مونیخ است در دو جام جهانی بعنوان دستیار یوآخیم لو حضور داشت و در آن پیروزی ۷-۱ مقابل برزیل هم روی نیمکت بود، شاید برای همین پس از گل هشتم تیمش مقابل بارسلونا حتی شادی نکرد.
پاری سن ژرمن با سرمربیگری توماس توماس توخل آلمانی، لایپتسیگ با یولیان ناگلزمان آلمانی و بایرن مونیخ با هانس فلیک آلمانی سه تیمی هستند که به پای فینال رسیدند. هر سه تیم فوتبال را زیبا و شناور بازی می کنند اما هنوز هستند کارشناسانی که کلیشه تکراری «فوتبال ماشینی» را در مورد آلمان ها به کار می برند.
دیدار منچسترسییتی و لیون تکلیف تیم چهارم را روشن می کند. نبرد پپ گوآردیولا و رودی گارسیا. اگر فکر می کنید که بایرن مونیخ از حالا قهرمان این تورنمنت است، کافی است به نتیجه بازی دیشب نگاه کنید. اینجا همیشه می تواند غافلگیرکننده باشد؛ جایی که کرونا نظم بازی ها را به هم ریخت، دیدار رفت و برگشتی در بین نیست و صدای تماشاگران هم به تیم ها قوت قلب نمی دهد.
این شاید سنگین ترین شکستی است که لیونل مسی از دوران فوتبال آماتوری تا حالا تجربه کرده است. او حالا درک می کند وقتی تیم های حریف را با جادویش خاکستر می کرد، بازیکنان شکست خورده چه حالی داشتند. حالی شبیه خودش در لحظه های پایانی بازی مقابل بایرن مونیخ؛ بغض کرده، در هم شکسته و ناامید! اما تیم های بزرگ هم شب های بد دارند. دیشب بایرن مونیخ شایسته یک پیروزی بزرگ بود. متاسفم بارسلونای عزیز!
جهان فوتبال مشغول تحسین یک جوان آلمانی
از پریشب میلیون ها کلمه در تحسین یولیان ناگلزمان سرمربی تیم لایپتسیگ ردیف شده است؛ تیمی که موفق شد با پیروزی ۲-۱ مقابل اتلتیکومادرید به مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا برسد؛ یک موفقیت باورنکردنی برای تیمی که فقط ۱۱ سال است تاسیس شده و امسال در بوندسلیگا روی سکوی سوم ایستاد.
آنها پنجشنبه شب گذشته با ارائه یک فوتبال منسجم توانستند نماینده اسپانیا را از پیش رو بردارند که مدافع عنوان قهرمانی یعنی لیورپول را شکست داده بود. اتلتیکومادرید از روزی که دیگو سیمئونه روی نیمکت آن نشسته، به تیمی سخت باز تبدیل گشته که مثل یک استخوان گلوگیر قادر می باشد هر تیم بزرگی را از پا دربیاورد. از رئال مادرید و بارسلونا تا لیورپول و بایرن مونیخ و چلسی و... سبک بازی جنگجویانه این تیم در سال های اخیر به یک درد سر در اروپا تبدیل شد؛ درست مثل شخصیت سرمربی اش ال چولو!
سیمئونه را در فهرست پسران بد فوتبال قرار داده اند. از آنها که در دوران بازی در تیم های ولزسارسفیلد، پیزا، سویا، اتلتیکو مادرید، اینتر میلان، لاتزیو و راسینگ کلاب کارش در میانه زمین «جنگ» بود. خودش می گوید هر تیمی یک بازیکن مثل من نیاز دارد؛ کسی که با همه وجودش مبارزه می کند تا دیگر ستاره ها به چشم بیایند! ویدئوی کوتاهی از وی در اینترنت موجود است که وقتی در لباس اتلتیکو، پپ گواردیولا کاپیتان بارسلونا را دریبل می زند، همانطور که به جلو نگاه می کند برای خودش دست می زند! نمونه ای از رفتارهای مردی که همیشه سیاه می پوشد و کنار زمین بالا و پائین می پرد.
او پنج شنبه شب گذشته در صورتیکه همه بخت تیمش را برای صعود از لایپتسیگ بسیار بالاتر می دانستند شکست خورد ولی فروتنانه و حرفه ای اظهار داشت: «آنها در طول بازی کاملاً فعال تر از ما عمل کردند. حالا زمان آن رسیده که از خواب بیدار شده و برای فصل آینده آماده شویم. عملکرد حریف واقعا فوق العاده بود. آنها با سرزندگی، شور و اشتیاق و انگیزه بازی کردند و همین کار را برای ما دشوار کرد. چیزی که موجب شد در نهایت شکست بخوریم.»
سرمربی موفق اما به رکوردشکن تبدیل گشته است. جوان موبور آلمانی که یک ماه از مسی و دو سال از کریستین رونالدو کوچک تر است! او با تیمی موفق به این درخشش شده که تیمو ورنر، مشهورترین ستاره اش را هم به چلسی فروخت. در مرحله قبل با ۴ گل تاتنهام و مورینیو را شکست داد و حالا همه در موردش حرف می زنند. در مورد جوانی که بر خلاف سیمئونه دوران درخشانی بعنوان یک بازیکن نداشت. بواسطه مصدومیت زانو خیلی زود فوتبال را کنار گذاشت و مربی شد. گام به گام خودش را بالا کشید و قسمتی از این موفقیت امروز را مدیون مدیران هوفنهایم است که به او اعتماد کردند. اعتمادی که در زمان خودش با نیش و طعنه همراه بود که آنها یک قرارداد نمایشی برای جلب توجه رسانه ها با یک جوان بسته اند. کسی که از بعضی بازیکنان تیمش جوان تر بود. اما کاری کرد که از او بعنوان رهبر نسل نو مربیان نام می برند.
تحسین کردن ناگلزمان الان کار ساده ای است اما بیش از او باید سیستم مدیریتی فوتبال آلمان را مورد توجه قرار داد؛ جایی که به صورت سیستماتیک در حال پرورش جوان هایی است که می خواهند بازیکن، مربی یا داور حرفه ای شوند.
می گویند «با یک گل بهار نمی شود» اما یولیان ناگلزمان با درخشش اش به هزاران جوان دیگر در دنیا امید تازه ای داد که می شود در همه عرصه ها از زیر سایه غول های بزرگ بیرون آمد، صندلی های آنها را به مخاطره انداخت و خون تازه تزریق کرد. فارغ از این که لایپتسیگ بتواند به ماجراجویی اش در لیگ قهرمانان ادامه بدهد یا پاری سن ژرمن افسانه اش را ناکام بگذارد، کاری که آنها انجام دادند در خاطره ها خواهد ماند.
مربیگری حرفه بی رحمی است، این تحسین ها تنها پس از چند شکست جای خودش را به نقدهای بی رحمانه می دهد، ناگلزمان حتما در سال های آتی پیروزهای بزرگ و شکست های خردکننده را تجربه خواهدنمود اما کاری که او و شاگردانش انجام دادند همان روح همیشگی فوتبال و زندگی است. این که موفقیت به کسی لبخند می زند که بجای منتظر ماندن برای رخ دادن معجزه، خودش معجزه خلق می کند.
منبع: فیت استور
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب