گفت وگوی تفصیلی فیت استور با حسین شمس
گریه های پرافتخارترین سرمربی تاریخ تیم ملی فوتسال
فیت استور: به گزارش فیت استور، حسین شمس، یکی و شاید حتی بهترین سرمربی تاریخ تیم ملی فوتسال ایران است. مردی که توانسته ۵ بار ایران را بدون باخت قهرمان آسیا کند و تنها ۵۳ ثانیه برای رستگاری برابر نایب قهرمان دنیا کم آورد. مردی که خاطرات خوشی برای فوتسالی ها ساخت و نام خودش را در این رشته در ایران جاودانه کرد.
به گزارش فیت استور به نقل از ایسنا، تمام حسرت زندگی اش در ۵۳ ثانیه خلاصه می شود؛ ثانیه هایی که هم در دلش غوغا بود و هم در ذهنش. او هیچگاه لحظات پایانی دیدار تیم ملی فوتسال با ایتالیا در جام جهانی ۲۰۰۸ را فراموش نخواهد کرد. لحظاتی که پیروزی و صعود را از دست داده بود و حتی نمی توانست از جایش بلند شود. در سرش درگیر پیدا کردن مافیا سیسیل بود و در دلش خدا خدا می کرد که جوانانش دست به معجزه بزنند و گل ششم را به ثمر برسانند. "حسین شمس"، متولد اول فروردین ۱۳۴۰ است. کسی که سال ها هدایت تیم ملی فوتسال را برعهده داشته و سابقه باخت در بازی های آسیایی نداشته است.
ساعاتی را با او به گفت و گو پرداختیم و از خاطرات حضورش در تیم ملی تا مربی گری در باشگاه های مختلف با ما سخن گفت. مردی که هنوز هم یاد ثانیه های آخر دیدار با ایتالیا می افتد، نمی تواند جلوی جاری شدن اشک هایش را بگیرد و بزرگترین حسرت زندگی اش، را تساوی مقابل ایتالیایی می داند که بیش از ۱۰ بازیکن برزیلی در ترکیب خود داشت. در کلماتش مشخص است که با وجود کمی دوری از فوتسال ایران، هنوز هم دلش برای این رشته می سوزد و دنبال عاقبت به خیر شدن آنست.
گفت وگوی ایسنا با حسین شمس را در ادامه می خوانید:
همچنین می توانید ویدئوی قسمتی از این گفت و گو را با عنوان "روایت اشک آلود شمس از دراماتیک ترین بازی تیم ملی فوتسال" از اینجا ببینید.
- چه اتفاقی افتاد که وارد ورزش و فوتبال شدید؟
من هم مثل همه بچه های جنوب شهر علاقه به ورزش و به ویژه فوتبال خیابانی داشتم. من بچه خیابان شاپور هستم. من در خیابان فرهنگ و در کوچه فرمان فرما در باشگاهی به نام پولاد که مرحوم تختی در آن کشتی می گرفت، در آن جا فوتبال بازی می کردیم. آرام آرام جذب باشگاه های مختلف شدیم و وارد فوتبال شدیم. در آن زمان فوتسالی وجود نداشت.
بعد از اینکه وارد فوتبال شدیم و در تیم های جوانان و بزرگسالان بازی کردیم، جام رمضان در کشور ما رونق گرفت و آن هم به این علت بود که فوتبال در ماه رمضان تعطیل می شد و اجازه فوتبال بازی کردن نمی دادند، تا سحر در نقطه به نقطه ایران آغاز به فوتسال بازی کردن کردند. بعدا که تیم ایران به مسابقات جهانی راه پیدا کرد، یاد گرفتند که از قوانین فوتسال پیروی کنند و بطورمثال دیگر اوت ها را از روی خط با پا می زنند و خبری از پرتاب دستی نبود.
ابتدا از توپ های معمولی استفاده می شد که به آن "توپ زرنگ" می گفتند که کنترل آن سخت بود و یواش یواش، توپ تنبل آمد و فوتسال اپیدمی شد و قوانین آن به همه شهرها ارسال شد. پیش از اینکه فوتسال وارد سایر کشورهای آسیایی شود، مسابقاتی در سال ۱۳۶۰ در اصفهان بصورت جا افتاده در ماه رمضان انجام شد و بعد در کل ایران این مسابقات انجام شد.
دوگانگی در تیم ملی به وجود آمده بود و ۳ بازیکن با سرپرست تیم با ماشین فیفا، این طرف و آن طرف می رفتند و سرپرست پول تلفن این بازیکنان را می داد و به بقیه بازیکنان پول تلفن نمی داد. سایر بازیکنان هم اعتراض می کردند و من هم پیش دکتر خبیری که آن زمان عضو کمیته فوتسال فیفا بود، رفتم و گله کردم که قصه از این مقرر است. ایشان هم لطف کردند که به من دلار داد که برای بازیکنان کارت تلفن بخرم و گفتند که در تهران کارت ها را پس بده تا من از فدراسیون پول این ها را بگیرممن هم زمانی که سرمربی فتح سپاه بودم، هم مربی فوتبال چمنی و هم مربی داخل سالن بودم. ما موفق شدیم که در مسابقات جام رمضان با حضور همه بزرگان قهرمان شویم. در آن زمان چون فوتبال تعطیل بود، همه بزرگان فوتسال می آمدند و جایزه های خوبی مثل سفر سوریه، یخچال و تلویزیون می دادند. آن موقع هیات فوتبال تهران دست مرحوم مهدی اربابی بود و او زحمت بسیاری کشید. در فینال آخر که با استقلال بازی کردیم، ۱۲ هزار تماشاگر آمده بود و بازیکنان ما همه سالنی باز بودند. در آن زمان علی کریمی ۱۹ ساله در تیم ما بود و بازیکنان دیگری چون رضا رضایی، بابک معصومی، اصغر قهرمانی و کیومرث کاظمی در تیم ما بودند. ما فوتسالیست داشتیم و این افراد موسس تیم ملی هم شدند.
- چگونه سرمربی تیم ملی فوتسال شدید؟
در سال آخری که مربی فتح بودم، آقای صفایی فراهانی، رئیس فدراسیون وقت، با ۸ نفر مذاکره کرد که من یکی از آنها بودم و در نهایت به عنوان سرمربی تیم ملی فوتسال شدم و از فوتبال بصورت کامل جدا شدم.
اسامی کسانی که با من به مصاحبه دعوت شدند، خیلی بزرگ بود و من باورم نمی شد که بتوانم مربی تیم ملی شوم. ناصر ابراهیمی، حمید درخشان، فریدون عسگرزاده و دیگر مربیان بزرگی که قرار بود با فدراسیون مذاکره کنند و من شانس زیادی برای خودم قائل نبودم. من وقتی با ایشان مصاحبه کردم، اصلا باورم نمی شد که من انتخاب شوم. در آخر مصاحبه به من گفت اگر شما سرمربی تیم ملی شدی، ۲ نکته را رعایت کن؛ نخست اینکه کمک هایت حتما لیسانس داشته باشند و زبان انگلیسی بلد باشند و دوم اینکه در هنگام دعوت بازیکنان در وضعیت مساوی بین تهرانی و شهرستانی، حتما شهرستانی را انتخاب کن. من از دفتر ایشان بیرون رفتم و هیچ امیدی هم برای انتخاب شدن نداشتم.
چند وقت بعد، با بچه هایم در خانه نشسته بودیم و اخبار ورزشی ساعت ۱۸: ۴۵ را می دیدیم که اعلام گردید که حسین شمس سرمربی تیم ملی فوتسال شد. بچه هایم از خوشی می دویدند و یکی از بهترین روزهای زندگیم بود. آن موقع به خود ما خبر نمی دادند و بوسیله اخبار ورزشی اعلام می شد.
- قراردادتان با تیم ملی چقدر بود؟
ما آن زمان حقوق ماهانه می گرفتیم و حدود ماهی ۱۸۰ هزار تومان حقوقم بود.
- اوضاع در آن دوره ۲ ساله در تیم ملی چگونه بود؟
شرایط بسیار عالی بود. نخستین دوره مسابقات آسیایی را رفتیم و نتایج عجیب و غریبی به دست آمد که هنوز هم رکورد است. ما در یک روز ۵۷ گل زدیم. بامداد ۲۱ گل به قرقیزستان زدیم و شب ۳۶ گل به سنگاپور زدیم. آن زمان بازی ها شب و بامداد برگزار می شد. در آن زمان آسیا با یک پدیده جدید آشنا شد و همه در تعجب مانده بودند. سال بعد هم در تایلند قهرمان شدیم.
- چه اتفاقی افتاد که از تیم ملی جدا شدید؟
ما به جام جهانی گواتمالا رفتیم و یک سری مشکلاتی به وجود آمد که نتوانستیم نتیجه بگیریم و با یک برد و ۲ باخت برگشتیم به ایران و من هم بنا به دلایلی استعفا دادم.
- دلیل آن استعفا چه بود؟
یک اختلافی بین من و سرپرست تیم بود. او با یک سری بازیکنان رفاقت می کرد که من دوست نداشتم و اجازه نمی دادم. ابتدا این اتفاق در مسابقات تایلند افتاد که صفایی دخالت کرد و مشکل را موقتی حل کرد. در آن جام جهانی، باردیگر این مشکل به وجود آمد و یکی دو بازیکن بصورت علنی با سرپرست تیم بودند و بقیه بازیکنان با من بودند. این موجب شد مشکلاتی پیش بیاید و من در هواپیما استعفایم را به خبیری، نایب رئیس وقت فدراسیون ارائه کردم و حتی منتظر جواب هم نشدم و دیگر به تمرینات تیم نرفتم.
دوگانگی در تیم ملی به وجود آمده بود و ۳ بازیکن با سرپرست تیم با ماشین فیفا، این طرف و آن طرف می رفتند و سرپرست پول تلفن این بازیکنان را می داد و به بقیه بازیکنان پول تلفن نمی داد. سایر بازیکنان هم اعتراض می کردند و من هم پیش دکتر خبیری که آن زمان عضو کمیته فوتسال فیفا بود، رفتم و گله کردم که قصه از این مقرر است. ایشان هم لطف کردند و به من دلار داد که برای بازیکنان کارت تلفن بخرم و گفتند که در تهران کارت ها را پس بده تا من از فدراسیون پول این ها را بگیرم. اختلاف در تیم زیاد بود و موجب شد که تیم نتیجه نگیرد و در عین شایستگی که باید به مرحله بعد می رفتیم، بازی یک هیچ برده برابر آرژانتین را با این بچه بازی ها ۲ بر یک باختیم. کوبا را ۳ بر صفر بردیم اما چون روز اول هم به اسپانیا ۷ بر ۲ باخته بودیم، از گردونه رقابت ها کنار رفتیم.
- شما با رئیس فدراسیون های زیادی کار کردید. کدام خدمت زیادی به فوتسال کرد و کدام مانند یک بچه ناخلف با فوتسال رفتار کرد؟
واقعیت دیگر روی دست صفایی فراهانی به فدراسیون نیامد. از وقتی من ایشان را دیدم، همه روسای فدراسیون ها را دیدم و با آنها کار کردم. من مدام از ایشان یاد می گرفتم. ما را ملزم به نوشتن و گزارش نوشتن کرد. ما برنامه تمرینی می نوشتیم و گزارش مسابقات می دادیم و او ما را بزرگ کرد. بعدا که در بحرین و کویت مربیگری کردم، این تجربیات به دردم خورد.
آن ها چون فوتسال نداشتند، وقتی من برایشان گزارش می نوشتم، تعجب می کردند که فوتسال در ایران چقدر پیشرفت کرده است.
در بد بودن هم نمی خواهم اسم آن دوست عزیز را بیاورم. همه خوب بودند!
همه به ما می گفتند که شما ۵ یا ۶ گل می خورید. شب پیش از آن هم مربی پرتغال پیش من آمد و اظهار داشت که فکر می کنی با آنها چه کار می کنی؟ گفتم بازی می نماییم دیگر. گفت پالرمو می دانی کجاست؟ مرکز مافیا ایتالیا. امکان ندارد که بگذارند شما برنده شوید. این در ذهن من ماند که مقرر است یک اتفاقی رخ دهد. آنها ۲ بر صفر پیش افتادند و بازی را ۲ بر ۲ کردیم. باردیگر پیش افتادند و ما کامبک زدیم و برای نخستین بار از نایب قهرمان جهان ۴ بر ۳ پیش افتادیم. موقعی که آمدم خوشی کنم، پشت پا من سوزش پیدا کرد و بلافاصله یاد حرف دوآرته، مربی پرتغال افتادم و به دکتر تیم گفتم من را زدند. برگشتم در تماشاگران بدنبال تک تیرانداز می گشتم!
- در سال ۲۰۰۶ به تیم ملی بازگشتید.
در آن سال اتفاقی در فوتسال ما رخ داد؛ تیم ملی برای جام ملت ها به ازبکستان رفت و در نیمه نهایی ۵ بر یک به ژاپن باخت. این برای نخستین بار بود که ایران از رفتن به فینال باز ماند. این باخت مفتضحانه بود و خیلی سر و صدا کرد و حتی بعد از برتری برابر ازبکستان در دیدار رده بندی و بازگشت به ایران، تغییرات شروع شد. آقای جوراندیرو، مربی تیم و رئیس کمیته فوتسال کنار رفتند.
کیومرث هاشمی که سرپرست فدراسیون بود، از من دعوت کرد و تیم را به من داد. من هم کار سختی داشتم برای اینکه که باید تیم را در فرصت کم آماده تقابل با ژاپن قهرمان در اوزاکا می کردم. من هم می دانستم که کار سختی است. فیلم بازی ها را تماشا کردم و چند نکته به چشمم آمد. نخستین نکته، انضباطی بود. نخستین چیزی که به چشمم آمد، انضباط تیم بود که دیدم همه بازیکنان ما موهایشان تا کمرشان است. از صانعی پرسیدم که علی این چه وضعش است!
آن زمان این مدل مو اپیدمی بود و بازیکنان حداقل یک ساعت مقابل آیینه می ایستادند! من فهمیدم که تیم مشکل فنی ندارد و مشکل انضباطی دارد. نخستین قانونی که گذاشتم این بود که میان دو نوبت تمرین بامداد و عصر، هیچ بازیکنی حق ترک اردو را ندارد و همه هم باید موهایشان را کوتاه کنند. ۳ - ۴ ساعت هم به بازیکنان وقت دادم که هر کسی موهایش را کوتاه کرد، برگردد و هر کسی کوتاه نکرد پایش را به اردو نگذارد. دو سه بازیکن نیامدند و تمرد کردند اما ما کارمان را ادامه دادیم.
- کار سختی برابر ژاپن در ۲۰۰۷ در اوزاکا داشتید؟
چون بازی های ژاپن را از نزدیک ندیده بودم، در دلم ترس وجود داشت. از کیومرث هاشمی اجازه گرفتم که آرژانتین با ژاپن بازی دوستانه دارد، من بروم و ببینم که ایشان هم سریع برای من ویزا گرفتند و من به اوزاکا رفتم. بازی اول را که دیدم، خیالم راحت شد و فهمیدم که توانایی فنی برابر ایران را ندارند و مشکلات داخلی سبب شد که تیم جام را از دست دهد. در روز فینال، ۸ هزار تماشاگر به سالن آمده بود.
سال قبل یک حاشیه ای به وجود آمده بود؛ فیلم فینال سال قبل را که نگاه می کردم، دیدم این مربی برزیلی ژاپن، گل که می زنند، این طرف و آن طرف می دود و سوت پایان بازی که زده شد، او پله ها را بالا رفت و رئیس فدراسیون این کشور را بغل کرد. او کار بزرگی کرده بود و نخستین بار در فینال ایران را برده بود. من با خودم گفتم ای کاش خدایا من بتوانم این کار را تلافی کنم.
در فینال ۲۰۰۷، گل اول را که زدیم، دور نیمکت دویدم و شادی کردم که دیدم به او برنخورد. برای گل دوم هم همین کار را کردم و باز هم برنخورد. سومین گل را که زدیم، رفتم مقابلش و یک مانوری دادم که او به داور اعتراض کرد که حق هم با مربی برزیلی حریف بود برای اینکه من از محوطه فنی خودم خارج شده بودم. بازی را ۴ بر یک پیروز شدیم و وقتی که در کنفرانس پس از بازی از من سوال پرسیدند که این چه کارهایی بود، من جواب دادم که شما فینال سال قبل را ببینید که او چه بی احترامی به مردم ما کرده بود.
البته بعدا از برخورد خودم خوشم نیامد اما انتقام سختی از او گرفتیم. در حالی به ایران برگشتیم که وحید شمسایی به عنوان بهترین بازیکن مسابقات برگزیده شد و آقای گل هم از ایران بود و من هم بهترین مربی مسابقات شدم.
- شما ۵ قهرمانی آسیا دارید. کدام برایتان خاطرانگیزتر بود؟
اولین ها همیشه در خاطر آدم می ماند و ما در آن مسابقات در ۵ بازی ۹۰ گل زدیم. در آخرین دوره ای که در سال ۲۰۱۰ به ازبکستان رفتم، همه قدرت های آسیا را شکست دادیم. در نیمه نهایی ژاپن را ۷ بر صفر بردیم که مربی آنها در نشست خبری وقتی خبرنگار پرسید که چرا با این اختلاف زیاد باختید، پاسخ داد که ۳ تیم را در دنیا نمی شود برد؛ برزیل، اسپانیا و ایران. پس بی خود از من سوال نپرسید.
در فینال هم ازبکستان را با نتیجه ۸ بر۳ بردیم. در کشور حریف مقابل ۱۵ هزار نفر پیروز شدیم و نخستین و آخرین قهرمانی به من خیلی چسبید.
- شاید هیچ فوتبالی و فوتسالی در ایران سال ۲۰۰۸ و آن یک دقیقه تلخ دیدار ایران و ایتالیا در جام جهانی را فراموش نکند. در این خصوص صحبت می کنید.
من یک مقدار سر این قضیه احساسی می شوم و می ترسم گریه ام بگیرد. هر وقت به اینجای داستان می رسم، این قصه برایم تمام نمی شود و نمی توانم خودم را کنترل کنم. ما وقتی به ایتالیا رسیدیم، از نظر تفاضلی یک گل از ایتالیا کم داشتیم. ما اوکراین را ۴ بر ۳ برده بودیم و به برزیل یک بر صفر باختیم. آنها به برزیل ۳ بر صفر باختند و اوکراین را با اختلاف ۴ گل بردند. در صورت مساوی ایتالیا بالا می رفت و ما حتما باید می بردیم.
در بازی با اوکراین، شمسایی ۲ اخطاره شد، محمد کشاورز اخراج شد و مجید لطیفی، عقب گیر خودرا از دست دادیم. ما ۳ مهره اصلی خودرا برای دیدار با ایتالیا نداشتیم. ایتالیا دوره قبل دوم شده بود و ۱۳ تا برزیلی داشت که این ۱۳ تا وقتی مقابل برزیل بازی می کردند، در یک صحنه درگیر شدند و بتائو، بازیکن برزیل به زبان خودشان به وی گفت وطن فروش. ۱۴ نفر از این طرف و ۱۴ نفر از آن طرف درگیر شدند که فیفا بازی را متوقف کرد. طبق قانون باید جفت تیم ها را اخراج می کردند اما ۲ یا ۳ بازیکن از ایتالیا و تعدادی نیز از برزیل محروم شدند و بازی ها را ادامه دادند.
همه به ما می گفتند که شما ۵ یا ۶ گل می خورید. شب پیش از آن هم مربی پرتغال پیش من آمد و اظهار داشت که فکر می کنی با آنها چه کار می کنی؟ گفتم بازی می نماییم دیگر. گفت پالرمو می دانی کجاست؟ مرکز مافیا ایتالیا. امکان ندارد که بگذارند شما برنده شوید. این در ذهن من ماند که مقرر است یک اتفاقی رخ دهد. آنها ۲ بر صفر پیش افتادند و بازی را ۲ بر ۲ کردیم. باردیگر پیش افتادند و ما کامبک زدیم و برای نخستین بار از نایب قهرمان جهان ۴ بر ۳ پیش افتادیم. موقعی که آمدم خوشی کنم، پشت پا من سوزش پیدا کرد و بلافاصله یاد حرف دوآرته، مربی پرتغال افتادم و به دکتر تیم گفتم من را زدند. برگشتم در تماشاگران بدنبال تک تیرانداز می گشتم!
من دیگر نتوانستم بایستم و علی صانعی رفت که لب خط بایستد. آنها گل تساوی را زدند و مسعود دانشور گل پنجم ما را به ثمر رساند و ۳ دقیقه تا پایان بازی مانده بود. من مدام با خدا حرف می زدم. همیشه می گویند نگران باش و به خدا توکل کن. من زیر یک دقیقه با خود گفتم که بازی به اتمام رسید و ما صعود کردیم. همین که من این را با خود گفتم، آنها پاورپلی کرده بودند و اصغری مقدم تا بخواهد پشتش را نگاه کند، بازیکن ایتالیا از او رد شد و برتری عددی آنها سبب شد تا بازیکن آنها از فاصله ۱۰ متری شوتش را بزند.
یک توپ رفت زیر پای دروازه بان حریف و او به بازیکن کناری پاس داد؛ بطور معمول وقتی این کار را می کنند که از دروازه بان از پرس بیرون بیاید. از آن جا که وحید شمسایی ذاتا باهوش است، رفت روی پای بازیکن و احساس کرد که می خواهد توپ را به دروازه بان برگرداند که وحید عقب نشینی کرد و تا بازیکن ژاپن پاس را داد، شمسایی قطع کرد و توپ را وارد دروازه کرد.
مصطفی نظری هیچوقت ۵۰ -۵۰ نمی کرد اما در این مسابقه و در این لحظه تصمیم گرفت که این کار را انجام دهد و شوت بازیکن ایتالیایی بر خلاف حرکت او به جهت مخالف رفت و بازی به تساوی کشیده شد. (بغض گلویش را فشار می دهد و قطرات اشک از چشمانش جاری می شود.)
علی اصغر حسن زاده را بیرون کشیدیم و لباسش را عوض کرد و بازی را ۵ نفره کردیم. ما مدام حمله کردیم و بازی به تساوی کشیده شد و ما اوت شدیم. بازیکنان ما همه ۱۹ یا ۲۰ ساله بودند و طاقت باخت نداشتند. ریختند روی زمین و گریه کردن که به صانعی گفتم برو این ها را جمع کن که آبرویمان رفت. باختیم، اشکل ندارد. من هم با یک ویلچر برقی رفتیم سمت رختکن. در این راه ۱۰۰ متری تا رختکن خدا خدا می کردم که در رختکن به بازیکنان چه بگویم. با خودم می گفتم تو معلمی، یک حرفی آماده کن. نمی دانستم دعوا کنم، دلداری دهم یا چه کار کنم!
در رختکن را که باز کردم، فضا مانند صحرای کربلا بود. یکی زیر رختکن گریه می کرد، یکی لباساش را پرت کرده بود و هیچ کش اوضاع خوبی نداشت. به صانعی گفتم بازیکنان را جمع کن. نمی دانستم که چه بگویم که ناگهان یک جمله به زبانم آمد:
جانم فداتون! (این بار دیگر نمی تواند مقاومت کند و می زند زیر گریه)
این را گفتم قضیه بدتر شد. بازیکنان حدود ۲۰ دقیقه ای گریه کردند. من گریه می کردم و آنها گریه می کردند. تمام عقده بازی داشت با گریه خالی می شد. ناگهان متوجه شدم پشت سرم شلوغ شده و دکتر شاطرزاده، سفیر ایران در برزیل به داخل رختکن آمده بود. بچه ها را آرام کردم و به او گفتم در خدمتتان هستیم. ایشان مرد باشخصیتی بود و فکر می کنم دکترای مکانیک از دانشکده علم و صنعت داشت. ایشان گفتند که شما تاثیری در برزیل گذاشتند که آینده نشان داده است. آنها صحبت های قشنگی را انجام دادند و جو کمی آرام شد و به بازیکنان پاداش دادند.
من هم همان لحظه به بازیکنان گفتم بجای هتل رفتن، می رویم خرید و پاداش ها را مثل این آب نبات هایی که به بچه ها می دهند تا گریه شان تمام شود، به آنها دادم. خرید می توانست آرامشان کند و با لباس بازی رفتیم خرید و به بزرگ ترها گفتم سر شوخی را باز کنند تا بازیکنان یادشان روند.
گاهی اوقات که برای تدریس که به کشورهای دیگر می روم، همیشه این تکه از فیلم که می رسد، با خودم می گویم خدایا می شود که این ۵۳ ثانیه باردیگر تکرار شود. متاسفانه باختیم و پنجم شدیم و به کشور بازگشتیم.
- تجربه سرمربیگری در لیگ برتر چطور بود؟
من با پاس، شنسا ساوه، علم و ادب و ارم کیش حضور داشتم. با پاس و شنسا قهرمان شدم. فوتسال الآن بسیار پیشرفت کرده است. ما حالا حتی بازی های دانش آموزی را هم که تماشا می نماییم، می بینیم از تاکتیک های روز مثل کرنرها، پاور پلی، اوت ها و سایر تاکتیک ها استفاده می نمایند. ارقامی هم که الآن رد و بدل می شود، بسیار تغییر کرده است.
یک بازیکن فوتبال داشتند که در باشگاه بولتون انگلیس بازی می کرد. این در کلاس من شرکت کرد و زبانش خوب بود. از او پرسیدم که چقدر از تیمت می گیری که گفت ماهیانه ۲۵ هزار پوند می گیرم. به او گفتم که خیلی پول خوبی است که ناگهان جواب داد: برای من نیست، ۲۵ هزار و ۹۵۰ پوند برای دولت می باشد و تنها ۵۰ پوند برای من است.
لیگ ما بسیار لیگ خوبی است. وحید شمسایی ۸ نفر از بازیکنان را تغییر نمود و از دل لیگ به جام ملت ها برد که همه هم خیلی خوب بازی کردند.
- جالب ترین خاطره ای که در دوره حضورتان در تیم ملی داشتید، چه بود؟
بازی نیمه نهایی مقابل تایلند در سال ۲۰۰۸، مقابل همین ژاپن آقای ساتو قرار گرفتیم. تایلند چون میزبان بود، برنامه را طوری چید که در فینال به ما برخورد کند. ۳۰ دقیقه فوتسالی، آنها می زدند که به گل ما نمی رفت و ما می زدیم، توپ داخل دروازه آنها نمی رفت. یک توپ رفت زیر پای دروازه بان حریف و او به بازیکن کناری پاس داد؛ بطور معمول وقتی این کار را می کنند که از دروازه بان از پرس بیرون بیاید. از آن جا که وحید شمسایی ذاتا باهوش است، رفت روی پای بازیکن و احساس کرد که می خواهد توپ را به دروازه بان برگرداند که وحید عقب نشینی کرد و تا بازیکن ژاپن پاس را داد، شمسایی قطع کرد و توپ را وارد دروازه کرد.
این بازی خیلی سنگین بود و باورم نمی شد اینطور پیروز شویم. پس از گل شمسایی، ژاپنی ها هر چه زدند مصطفی نظری گرفت. ما شانس آوردیم و بازی را یک بر صفر بردیم. در فینال هم تایلند را با ۴ گل شکست دادیم.
- شما در یک سفر آموزشی مجبور شدید به کره شمالی بروید. از خاطرات جالب آن سفر و شرایط این کشور صحبت می کنید.
ما هم شنیده بودیم که کره شمالی چه داستانی دارد. یک ابلاغیه از فیفا آمد و AFC هم به ما گفت چون نمی توانند مدرس بفرستند، این ۳۰ نفر داوطلب هم گواهینامه فیفا را بگیرند و هم AFC. ما هم رفتیم و می دانستیم اوضاع کمی متفاوت می باشد. ابتدا به پکن رفتیم برای اینکه فقط پرواز خود کره شمالی حق دارد به پیونگ یانگ برود.
اولین نکته جالب این بود که دیدم ۲ نفر مامور محلی برای من فرستادند و این در حالی بود که وقتی من به سایر کشورها می رفتم، یک نفر را می فرستادند. بعد موبایلم را گرفتند و گفتند موقع بازگشت به من پس می دهند. اینترنت هم در آن کشور وجود نداشت. من را به بهترین هتل پیونگ یانگ بردند و یک غذایی را مقابلم گذاشتند که جلوی هر مستضعف ایرانی بگذاری، نمی خورد. یک سیب زمینی، مقداری آب گوشت و چند تکه نان که می گفتند که این بهترین غذای هتل است.
به من گفتند که یک دفعه در روز بیشتر نمی توانی دوش بگیری برای اینکه هتل ۴ ساعت بیشتر آب گرم ندارد. ساعت ۸ شب هم خاموشی است و نباید از هتل خارج شوی. تلویزیون را روشن کردم، یک خانمی نشسته بود مدام می اظهار داشت: کیم ایل سونگ، کیم ایل سونگ! کیم ایل سونگ رفت فلان جا، کیم ایل سونگ رفت آن جا.
کلا یک شبکه تلویزیونی داشتند. شب که جلسه گذاشتیم که از چه زمانی شروع نماییم، به این ماموران گفتم که فردا از ساعت ۸: ۳۰ تا ۱۲ نظریه را شروع می نماییم و پس از ظهر هم به سالن می رویم. دیدم که این ماموران به هم نگاه کردند و گفتند نمی گردد. گفتم چرا؟ گفتند که از ۳۰ کیلومتری اینجا ما شرکت کننده داریم که باید پیاده بیایند. ماشینی وجود نداشت و ماشین فقط برای ارتشی ها و اطلاعاتی ها بود. یک سری ترانوا در شهر وجود داشت که ۲۰۰۰ نفر از آن آویزان بود.
موبایل شان طوری بود که فقط می شد با مخاطب خاصشان صحبت کنند و بطورمثال اگر عضو وزارت دفاع بودی، نمی توانستی با وزارت آموزش و پرورش صحبت کنی. تماس به خارج از کشور وجود نداشت و ممنوع بود. من مجبور شدم به سفارت ایران بروم و از آن جا با خانواده ام تماس بگیرم. در سفارت پرسیدم که چرا ۲ مامور برای من فرستاده اند که پاسخ دادند که یکی مواظب دیگری است و بر عکس برای اینکه که هیچ کدام نتوانند با من ارتباط برقرار کنند که اطلاعات کشورشان را بدهند یا از من درباره ی خارج از کره شمالی اطلاعات بگیرند.
روز یک شنبه که تعطیلات آنها بود، کلاس هم تعطیل شد. به من گفتند که می خواهند من را بگردانند و با ماشین دنبالم آمدند. جایی بردنم که چند تا آلاچیق وجود داشت و یک کپه خاک که گفتند این قبر کیم ایل سونگ است! کل تفریح من از کره شمالی عکس گرفتن با قبر کیم ایل سونگ بود. آن چنان خفقانی در آن کشور وجود دارد که آدم دلش می گیرد. برق وجود ندارد و همه ساختمان ها ۲۵ طبقه است. فرض کنید کلا این ۲۵ طبقه را بروید بالا و بیایید پایین. همه چیز متعلق به دولت می باشد و کسی چیزی ندارد.
یک بازیکن فوتبال داشتند که در باشگاه بولتون انگلیس بازی می کرد. این در کلاس من شرکت کرد و زبانش خوب بود. از او پرسیدم که چقدر از تیمت می گیری که گفت ماهیانه ۲۵ هزار پوند می گیرم. به او گفتم که خیلی پول خوبی است که ناگهان جواب داد: برای من نیست، ۲۵ هزار و ۹۵۰ پوند برای دولت می باشد و تنها ۵۰ پوند برای من است.
این مسئول که دید من خیلی سریع این مساله را پذیرفتم، نگران شد. من هم موبایلم را برداشتم و به منشی AFC که خانم استیسی نامی بود زنگ زدم و قصه را توضیح دادم و گفتم برمی گردم. نمی دانم این استیسی چه کار کرد که دبیر فدراسیون فوتبال نپال و ۵ نفر دیگر دوان دوان به سمت من می آمدند. کلی از من عذرخواهی کردند و گفتند که اشتباه شده است. من گفتم به هیچ عنوان نمی آیم و می خواهم برگردم. بعد از چند دقیقه آن افسر فرودگاه آمد و با زبان محلی به من اظهار داشت که اگر نروم او را اخراج خواهند کرد. این را برایم ترجمه کردند و منم دلم سوخت وویزایم را گرفتم و رفتم.
یک رودخانه ای بین سئول و پیونگ یانگ وجود دارد که اگر شخصی به آب بپرد و بخواهد عرض آنرا طی کند، جنوبی ها با تیر می زنند و بر عکس باشد، کره شمالی ها او را با تیر می زنند. انقدر زندگی شان زجر آور است که در ماه ۷ یا ۸ نفری به آب می زنند تا از این کشور فرار کنند. اگر تیر نخوردند که در رفته اند و اگر تیر بخورند هم که مرده اند. بچه های سفارت به من گفتند که هر کسی قصد فرار داشته باشد، کل خانواده اش در میدان راه آهن پیونگ یانگ اعدام می شوند؛ از بچه شیرخواره گرفته تا پیرمرد ۹۰ ساله.
وقتی به فرودگاه پکن رسیدم، برای نخستین بار زمین را بوس کردم و برای دومین بار هم که به فرودگاه امام رسیدم، زمین را بوس کردم.
- آیا در تیم هایتان سوگلی داشتید؟
من نمی دانم و بقیه باید بگویند. تکذیب نمی کنم برای اینکه شاگردانی مثل وحید شمسایی، رضا حیدریان و بابک معصومی را واقعا دوست داشتم و دارم. اگر به این می گویند شاگرد بازی، من اهلش بوده ام. من ۵ دوره در جام ملت های آسیا شرکت کرده ام و حتی یک مساوی هم نداشته ام، چه برسد به باخت. من در همه بازی های آسیایی با قدرت برنده شده ام. امکانش هست که به خاطر رفت و آمد زیاد افرادی مثل وحید شمسایی، اصغر قهرمانی، محمد کشاورز، بابک معصومی و محمد طاهری کسانی بودند که به خاطر آنها این داستان ها درست شده است.
- رابطه تان با کفاشیان چه طور بود؟
کفاشیان مدیر بسیار خوبی بود اما من انتظار داشتم که حمایت بیشتری انجام دهد. متاسفانه ایشان تحت تاثیر رئیس سازمان تربیت بدنی که الآن وزیر ورزش است بود و سجادی هم با من خوب نبود. کفاشیان آدم سالم و خوب اما از نظر مدیریتی نتوانستیم با هم کار نماییم.
- یک دوره ای رابطه تان با آقای ترابیان کمرنگ شد؛ هنوز هم به همین شکل است؟
ایشان مدیر بسیار توانایی است. او سالهای سال نفت ایران را می فروخت و همین الآن هم غیبتش در فوتسال دیده می شود. ما حالا توانایی برگزاری یک بازی دوستانه را نداریم اما زمان ایشان ما مدام با تیم های قدرتمند اروپایی، برزیل و آرژانتین بازی می کردیم. ایشان مدیریتی داشت که مورد علاقه من نبود و مدام به مشکل خوردیم. ابتدا جام جهانی ۲۰۰۰ بود و در ۲۰۱۰ هم به مشکلاتی خوردیم. او را دوست دارم اما دو پادشاه در یک اقلیم نمی گنجند. ایشان از نظر مدیریتی قوی بود اما من هم مغرور بودم. جاهایی باید من کوتاه می آمدم اما من اجازه دخالت کسی در مسائلی مانند انتخاب بازیکن و سفارش بازیکن نمی دادم. الآن هم رفاقت ما پابرجا است و هر ۲ روز یک دفعه با هم صحبت می نماییم.
- در طول این مدت شده بود که کسی سفارش بازیکن کند؟
اصلا کسی جرات این کار را نداشت. من به کسی اجازه نمی دادم کسی به تیم نزدیک شود. یک دفعه یک بنده خدایی زنگ زد و سفارش بازیکنی را کرد که در اردو است که در مسابقات بازی کند. ناصر صالح که آن زمان دستیارم بود، شاهد این قضیه است. به او گفتم که این بازیکن را سفارش کرده اند و من اگر این را خط نزنم، از خودم بدم می آید و همان شب خطش زدم. در زمان ما نه دلالی صورت گرفت و نه سفارشی انجام شد.
- چرا حسین شمس پس از ۲۰۱۰ دیگر به تیم ملی فوتسال بازنگشت؟
به هر حال یک فضاهایی باید به وجود بیاید که من خودم همه تصمیم ها را بگیرم اما تا حالا از این شرایط به وجود نیامده است. تا الآن که حدود ۱۲- ۱۳ سال است می گذرد، چنین شرایطی نبوده است. در طول این مدت هم آقای کفاشیان، هم تاج و هم عزیزی خادم به من پیشنهاد دادند اما من گفتم زمانی می آیم که تمام کار را به من بسپارید. حالا هم حرفم با تاج همین است که اگر مقرر است سمت بگیرم، نمی توانم بگویم که سازمان لیگ برای من و رییسه کمیته فوتسال شخص دیگری باشد. همه این ها باید با هم صورت بگیرد و بعید هم به نظر می آید که کسی با این اخلاق من کنار بیاید.
- یک دوره ای می گفتند که حسین شمس بازیکن جابه جا می کند. آیا این حرف درست بود؟
حتی اگر یک نمونه وجود داشته باشد و هر کسی بگوید، من پاسخ می دهم. چرا نمونه هایی وجود داشته که زنگ زدم به فلان مربی گفته ام فلان بازیکن می آید سر تمرینت، ببین اگر به دردت خورد، انتخابش کن اما اینکه در انتقال بازیکن دخالت داشته باشم، اصلا اینگونه نبوده است.
حتی موقعی که از کویت یا بحرین بازیکن خواسته اند برای معرفی، من مستقیما شماره خود بازیکن را داده ام خود دخالت نکرده ام. اگر کسی بگوید من یک دینار یا یک دلار گرفته باشم، کل زندگی ام را می بخشم.
- خاطره جالبی که در خارج از کشور برای شما رخ داده باشد را برایمان تعریف می کنید؟
در آن ۳ سالی که در کویت بودم، چهارم، پنجم و ششم آسیا شدیم و دیگر هیچوقت تکرار نشد. هیچوقت مقام چهارمی که با کویت در تهران به دست آوردم را فراموش نمی کنم. این اتفاق در حالی افتاد که آن زمان من از کشور رانده شده بودم و از فوتسال اخراجم کرده بودند. شانسی که آورده بودیم، بازی با کره پیش از بازی ایران بود و ما توانستیم با حمایت هواداران ایرانی، کره را ببریم.
- اتفاق جالب دیگری برایتان رخ داد؟
سال ها است که می گوییم پاسپورت ما بد و ضعیف شده است. من برای تدریس به نپال رفتم و در فرودگاه دعوتنامه کنفدراسیون فوتبال آسیا، ۴۰ دلار به همراه پاسپورتم را روی میز پیشخوان فرودگاه گذاشتم تا مسئول آن قسمت به من ویزا بدهد. او تا پاسپورت من را باز کرد و دید ایران است، بدون اینکه حتی نامه AFC را بخواند پاسپورت را پرت کرد و گفت به شما ویزا نمی دهیم.
این اتفاق در کشور نپال است نه آمریکا، انگلیس یا روسیه! اصلا در آمد مردم آن جا چقدر است؟ مردمش از گرسنگی درحال مرگ هستند اما با پاسپورت من، ویزا ندادند. می دانستم که این کار برای آنها تبعات دارد، گفتم پاسپورتم را بدهید و وسایلم را در هواپیما بگذارید تا با همان هواپیمای امارات که آمده بودم، برگردم.
این مسئول که دید من خیلی سریع این مساله را پذیرفتم، نگران شد. من هم موبایلم را برداشتم و به منشی AFC که خانم استیسی نامی بود زنگ زدم و قصه را توضیح دادم و گفتم برمی گردم. نمی دانم این استیسی چه کار کرد که دبیر فدراسیون فوتبال نپال و ۵ نفر دیگر دوان دوان به سمت من می آمدند. کلی از من عذرخواهی کردند و گفتند که اشتباه شده است. من گفتم به هیچ عنوان نمی آیم و می خواهم برگردم. بعد از چند دقیقه آن افسر فرودگاه آمد و با زبان محلی به من اظهار داشت که اگر نروم او را اخراج خواهند کرد. این را برایم ترجمه کردند و منم دلم سوخت و ویزایم را گرفتم و رفتم.
پول و پاسپورت ما بی ارزش شده است. در هنگ کنگ هم این اتفاق رخ داد. چرا باید در یک کشور کوچک بگویند افغانستانی، پاکستانی و ایرانی از صف بیرون بروند و یک گوشه بایستند. چرا باید با یک کشوری که سابقه ۲۵۰۰ ساله دارد، باید اینگونه رفتار شود؟
- در دوره حضور رویانیان در پرسپولیس، حواشی فوتسال آن سهم شما شد و کدورتی هم با محمدرضا حیدریان پیش آمد. ماجرا را برای ما تعریف می کنید؟
هیچوقت کدورتی برای ما پیش نیامد. تیم فوتسال پرسپولیس وجود داشت و در دوره رویانیان فعال شد. من هم از این تیم جدا شدم و به گیتی پسند رفتم و در این باشگاه به عنوان مدیر فنی مشغول شدم. در بازی آخر که پرسپولیس به اصفهان آمده بود، آن بازی موجب شد که این حواشی به وجود بیاید.
در نیمه اول بازی با تساوی ۲ بر ۲ به پایان رسید. پرسپولیسی ها نفر کم آورده بودند و تیم ما هم پرس کرد و بازی را برد. در سالن دیگر هم شهید منصوری با فولاد ماهان اصفهان بازی داشت که فولاد ماهان ۳ بر یک بازی را باخت. اینجا ما ۱۱ بر ۲ بازی را بردیم و هیچ اطلاعی هم از آن بازی نداشتیم. بعدا گفتند که تبانی شده است و دودش در چشم حیدریان رفت. ما نمی دانستیم آن بازی چه شده است و ما حتی اگر ۱۰ بر ۲ می بردیم، قهرمان نمی شدیم. ما حتی منتظر شدیم سوت آن بازی زده شد و بعد جشن قهرمانی گرفتیم. این وسط فردی رفته بود پیش رویانیان و گفته بود که بگوید تبانی شده است. رویانیان هم با من صحبت کرد و من هم تحت فشار یک حرفایی زدم اما خدا شاهد است هیچ تبانی رخ نداده بود. ایشان تحت فشار آن فرد حرف هایی زد که بلوا به پا شد.
- در دوره حضورتان در فوتسال آیا پیشنهادی برای رشوه یا تغییر در نتیجه به شما داده شده بود؟
فوتسال از این نظر بسیار پاک است و هنوز وارد این داستان ها نشده است. البته چون پول در فوتسال زیاد شده است، در آینده ممکنست این اتفاق رخ دهد. نه فقط خودم، بلکه درباب هیچ فرد و دیگری در لیگ ایران نشنیده ام. هم جامعه داوری فوتسال پاک و سلامت است و هم باشگاه ها.
- بهترین بازیکنی کشف کردید، کدام بازیکن بوده است؟
علی اصغر حسن زاده
- رابطه شما و وحید شمسایی همیشه سینوسی بوده است. درست است؟
دقیقا، چنین چیزی صحیح است.
- وحید شمسایی یک دفعه مصاحبه ای کرده بود و گفته بود که حسن شمس آدم دو رویی است. نظرتان را در این خصوص می گویید.
به هر حال نظرش را گفته است. داستانی که درباره ی مدل موی بازیکنان تیم ملی گفته بودم، همه چیز از آن جا آغاز شد. ایشان و یکی از بازیکنان دیگر گفتند که موهایمان را نمی زنیم و می رویم. من هم گفتم که رفتنتان با خودتان است و برگشتانتان با من؛ بروید به امان خدا. آنها هم رفتند و یک سلسله اتفاقاتی افتاد که وحید به تیم برگشت و همه مسائل از آن جا آغاز شد. به ما گفتند که شما ما را به اسیری گرفتید و رفتند اما باردیگر برگشت.
شاید شمسایی چون آدم مستقلی بود، مقابل حرف های من مقاومت می کرد و البته من همین شکل بودم. من می توانستم سکوت کنم اما جواب دادم. الآن هم رابطه ما، رابطه خوبی است اما همانطور که گفتید، رابطه ما سینوسی است. البته این بحث های ما یک خوبی دارد و آن هم این است که فوتسال دیده می شود.
- با کدام یک از شخصیت های برجسته فوتسال هیچوقت آبتان داخل یک جوی نرفته است؟
با همه خوب هستم. بدترینش وحید است که آن هم گفتیم سینوسی است. خوب بودیم و بد هم بودیم.
- در دوره مربیگری تان به جز آن ۵۳ ثانیه دیدار با ایتالیا، حسرت چه چیزی را می خورید؟
حسرت من این است که چرا به من اجازه داده نشد که در سال ۲۰۱۲ سرمربی تیم ملی شوم برای اینکه معتقد بودم با تجربه ای که از سال ۲۰۰۸ داشتم، آن سال می توانستیم تا فینال جام جهانی صعود نماییم اما متاسفانه رئیس وقت سازمان تربیت بدنی اجازه ادامه همکاری ما با تیم ملی را نداد.
به هیچ عنوان ایشان را شایسته این پست نمی دانم. ایشان باید به استان خراسان رضوی برود که دو تیم در فوتبال و فوتسال دارد. یکی در لیگ یک فوتبال است که تیم به خاطر داشتن مشکلات مالی منحل شد و دیگری در لیگ فوتسال است که آن هم امتیازش به فروش رسید. ایشان اگر قرار بود کاری کند، برای استانش کاری می کرد. این دیگر احتیاج به بررسی ندارددلیلش هم پاداش سال ۲۰۱۰ بود. همیشه ۷ میلیون پاداش قهرمانی می دادند و در آن دوره پرداخت نشد و پرداخت آن مدام پاسکاری می شد که مشخص شد که اصلا وزارت ورزش آن پول را نداده است و ابتدا گفتند که آن پول را به کفاشیان داده اند اما کفاشیان آدم متشرعی است و قسم خورد که پولی نگرفته است. رئیس وقت سازمان آدم دروغگویی است. با حبیب کاشانی پیش ایشان (علی سعیدلو) رفتیم که ایشان تلفن را برداشت و به معاونش زنگ زد که چرا ندادید و الکی اظهار داشت که یعنی آقای کفاشیان نمی دهد؟ آخر سر هم پاداش را ندادند و بازیکنان نیز وظیفه وصول این پاداش را به عهده من گذاشته بودند اما متاسفانه چون من زیاد مصاحبه کرده بودم و بارها این مسئله را مطرح کرده بودم، تصمیم به قطع همکاری با من گرفتند.
در سفر چین به من گفتند دوستانه برو و برگرد، سپس قرارداد جدید را امضا می نماییم که من گفتم بدون قرارداد نمی روم برای اینکه اگر اتفاقی برایم رخ دهد، خانواده ام بدون قرارداد کاری نمی توانند بکنند. من هم نرفتم و من را کنار گذاشتند.
- اگر به عقب برگردید، چه کاری را انجام نمی دهید؟
تا حالا به این سؤال فکر نکردم و سوال جالبی است. اگر به عقب برگردم برخی از قراردادها را نمی بستم.
- در جام ملت های اخیر، جزو تیم کارشناسان بودید. جام ملت ها و عملکرد تیم ملی را چگونه دیدید؟
از نظر کیفیت، سطح تیم ها پایین بود اما تیم ما تا پیش از فینال فوق العاده بود. در بازی فینال با بدشانسی یا اینکه خودرا از پیش برنده می دانستند، شکست خوردیم. کسی انتظار نداشت ژاپن به این خوبی دفاع کند. من از تیم راضی بودم و تا پیش از فینال، بازیکنان می جنگیدند و با اختلاف رقبا را سکت می دادند. در بازی فینال، دروازه بان ژاپن عجیب و خیلی خوب بازی کرد.
دوم شدن، نایب قهرمانی بزرگی بود.
- شما در کارگروه انتخاب بهترین بازیکنان زمین و مسابقات بودید. پس از پایان تورنمنت همه تعجب کردند که با وجود عملکرد خوب سعید مومنی، دروازه بان ژاپن با یک بازی و نیم عنوان بهترین بازیکن انتخاب گردید. چرا؟
ما یک امتیازبندی داریم. در دور مقدماتی به ۳ بازیکن برتر هر بازی به ترتیب ۱، ۰.۵ و ۰.۲۵ امتیاز می دهیم. وقتی به مرحله بعدی می آید، این امتیازها دو برابر می شوند. وقتی به فینال می رسد، امتیاز ۳ بازیکن برتر زمین به ترتیب می شود ۵، ۳ و یک. دروازه بانی ممکنست در دوره مقدماتی در ۳ بازی بهترین شود که می شود ۳ امتیاز. دروازه بان ژاپن ۳ امتیاز در نیمه نهایی آورد و در فینال ۵ امتیاز و در کل شد ۸ امتیاز. این قضیه کیفی نیست و کاملا کمی است و ربطی به ناراحت شدن آنها ندارد. فکر می کنم مومنی ۴.۵ یا ۵ امتیاز گرفت.
- ساختار فوتسال ما مثل فوتسال آسیا نیست و انتقاد زیادی به آن وارد است. نظر شما چیست؟
باید رئیس کمیته فوتسال، رئیس سازمان لیگ هم باشد. یک سری مسائل مثل تیم ملی و باشگاه ها وجود دارد که ۲ نفر متفاوت نمی توانند درباره ی آن تصمیم بگیرند. البته اینکه چه کسی باشد هم مهم می باشد. کسی باید باشد که بتواند هم تیم ملی و هم باشگاه ها را کنترل کنند. یک آدم تمام وقت می خواهد که هیچ کار دیگری نداشته باشد، ثانیا مقبولیت در جامعه فوتسال داشته باشد که بخواهم مثال بزنم، علی تارقلیزاده بهترین مثال است. وی در AFC تازه بازنشسته شده است و در ایران است. این فرد برای کمیته فوتسال و سازمان لیگ، فرد مقبولی است. فیفا، تمام آسیا و جامعه فوتسال ایران او را می شناسند و قبولش دارند.
کسی که چند شغل داشته باشد، صلاح نیست. بطورمثال یک نفر از جامعه فوتسال حسین شمس را قبول ندارد که در فلان پست باشد، حسین شمس چه اصراری دارد که آن جا برود.
- به شما دبیرکلی فدراسیون داده شده بود؟
خیر چنین چیزی پیشنهاد نشده بود. اگر به من پیشنهادی شود و آقای تارقلیزاده که جامعه فوتسال روی او مقبولیت دارد، باید جفتش پیشنهاد شود و سپس من قبول می کنم.
- به نظر شما بیشترین کسی که به فوتسال کمک کرد، چه کسی بود؟
آقای ترابیان.
- نکته پایانی؟
ترس این را دارم که جامعه فوتسال به علت نارضایتی از فدراسیون فوتبال، تیم ملی فوتبال را نفرین کند. وقتی یک نفر را از یک جایی برمی دارند و می گذارند بالای سر فوتسال و می گویند که حق نداری اعتراضی کنی و حرفی بزنی، اگر دستشان به جایی نرسد، نفرین می کنند. من خواهشی که از رئیس فدراسیون دارم، این است که تکلیف فوتسال را مشخص کنند و آنرا دست فوتسالی ها بدهد؛ همانطور که کشتی دست علی دبیر است و تکواندو دست هادی ساعی. در غیر این صورت زور ما به فدراسیون نمی رسد و تنها کاری که می توانم انجام دهم، نفرین کردن است.
منبع: فیت استور
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب